Koyu renklerin matlığında kaybolmuş bir ressam gibi hissederim kendimi…
Bazen açık kapı yokmuş gibi boyarım tuvalimi. Ağlatırım beni izleyenleri.
Benim hayalime dalan kişileri yok sayarmışçasına, bencillikle veririm eserimi.
Kaybetmeyi alışkanlık yaparım… Bilmem ama zevk alırım…
Kaybedeceğini bilerek masaya oturan bir kumarbazımdır bazen.
Bütün servetime oynarım oyunumu. Kaybetmek için
oynarım…Kaybetmek bile insana değer kazandırıyor bu dünyada. Varlığını hatırlatıyor.
Benliğinde kim var onu söylüyor sana. Yapabileceklerini ve geri kalanları…
Ben ise bir müptelayım şu hayatta. Kim olduğunu bilmeyen densizin tekiyim.
Benden alıp götürülen her şeyin düşkünüyüm. Ve bana verilen her şeyin düşmanı.
Ya kazanır ya da kaybederim. Toplamam hayatları. Kendimle varım.
Ve yalanlarım ya da günahlarım…
“Bazen sussam mı?” derim içimden. Ama aldatırım kendimi defalarca.
Aynalarda gölgemle yarışırım. Ne fayda?
Avuturum kendimi boş sokaklarda.
Gene bir köşeye siner ağlarım…
Kagan Gülaçar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder