Karanlık Ölüm '' 3 ''

Senden Arda Kalanlar !

Hayallerimi yüklenip gezdiğim yollar,
Sessizliği sırtlayıp kan ağlıyor şimdi..
Gözlerimde, sahte bakışlara dost olmuş gözlerinin izleri
Yüreğimde, sevda nöbetlerinin siyah incileri..

Geç oldu belki ama sonunda anladım
Anladım ve kaybolan yıllarıma ağladım
Biliyorum ve kabul ediyorum artık..
Sen benim sevdaya dair büyüttüğüm cümlelerim değil
Kan rengine boyanmış ağlayan hecelerimsin..
Sen benim ölüm gelmeden koynuma giren ecelim,
Ardımdan mısra mısra yanan şiirlerimsin...


Hep arayıp da bulduğunu sandığın aslında hiç bulamadığın...Hep kaybettiğin zamanlar...Sessizlik içinde harcarken geceyi,dünü,yarını,gözyaşını kim anladı yine seni...Kim görebildi içini...Öylesine özler oldun ki dünü,umutlarımı,hayallerimi,hepsi avucumdan giden tutamadığım,tutmaya çalıştıkça;tırnaklarımın etimi kestiği,ellerimin kanadığı,içimin acıdığı zamanlar...Artık yoklar ne kanayan eller,ne kurulan hayaller...Öylesine uzak ki,öylesine acı ki bu yaşanılanlar...En çok gördüğüm ama hiç bugünkü gibi görmedğim duvarlar...İçimde büyüyen isyan,içimde büyüyen yaralı ruh...Öyle ,öyle ihtiyacım varki sana...