damla damla yağmur kuşağım -1-

Hayat hoşgeldin demeden ben hoşbulmuşum. Dünya cokmu sinsimiş ne boş bulunmuşum.kanatlanıp uçmuşum da bi yerlerde cok yorulmuşum. Henüz erken ama ruhumun elleri kırışmaya bile başladı.

Küçükken hep koca kız oldun ağlama derlerdi. Annemin bana bakıp gözleri doluyor şimdi. Düşünüyorum da demek ki insanın koca kızı olunca ağlanıyor. Benim bir kızım yok ; belki olmayacak. Demekki ömrümün sonuna kadar ağlamayacağım. Ama bi terslik var ; bn cok ağladım. Elimden balonlarım da uçup gitti. Birileri çocukluğumu da alıp gitmek istedi. Alışır gibi oldum. Sora etimden parca koptu gibi geldi.

Şimdi isyanlardayım. Biri ya da birileri beni benden koparmaya çalıştıkça, kıpkırmızı elma şekerim çamura bulandıkça, hani o koca kızın gözleri doldukça; annem geldi aklıma.senin dedim koca kızın yok ; belki olmayacak. Dolmasın gözlerin. Senin dedim koca bi dünyan var ; kimsenin alıp götüremeyeceği kadar büyük, senin avuçlarına sığacak kadar küçük. Senin dedim bir kalbin var. Her ne kadar parçalara böldüysen de zaman içinde senin kocaman bir kalbin var.

Şimdi gözlerim dolmuyor canım yanınca. Daha sıkı tutunuyorum herşeye. Kapanmış kapılara inat daha sert vuruyorum yumruğumu tokmağa. Açılmazsa onların sorunudur diyorum.onların kaybettiği benim rengarenk yağmur kuşağım. Gölgesinde dinlenmek için oturulacak ağaçlarım var ve oturmaya layık pek az insan. Bulutlarım var ıslanmış yanaklara inat gülümseyen.

Benim yağmur kuşağım... Her damlada yeni bi dünya. Her yeni dünya elma şekerim kadar tatlı. Her yeni dünya dünyalar kadar büyük, benim avuçlarım kadar ufak. Demek ki benim avuçlarım dünyalar kadar kocaman. Kim demiş saramam dünyaları kollarımla diye. Yeter ki birileri sarılmak istesin. Yeter ki birileri bir yerde dinlenmek istesin. Benim yağmur kuşağım damla damla. Damlalar dökülmeden yanaklara sıcaklığı yetişir kucaklara....